முன்னாள் வடமாகாண ஆளுநரும் இந்நாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினருமான சுரேன் ராகவன், தொடர்ச்சியாக இலங்கையின் இனங்களுக்கிடையிலான நல்லிணக்கத்தை உருவாக்குவது குறித்து பேசி வருகின்றார். அரசு அவரை பாராளுமன்ற உறுப்பினராக தேசியப்பட்டியல் ஊடாக கொண்டு வந்த நோக்கம் எது

எழுதப்பட்ட, எழுதப்படும் வரலாறுகளில் அரசியலை நீக்கம் செய்துவிட்டு, திரிக்கப்பட்ட வரலாற்றைக் கட்டமைக்கின்றனர். ஒடுக்குவோர் ஒடுக்கப்பட்டோர் சமூக அமைப்பில், ஒடுக்கப்பட்டோர் கண்ணோட்டத்தில் வரலாற்றை காண்பதுமில்லை, கூறுவதுமில்லை.

மாடு "புனிதமானது" என்பது பகுத்தறிவின்றி மூளை முடங்கிவிட்டவர்களின் நம்பிக்கையே. இந்த நம்பிக்கையை முழு மக்களினதும்; புனிதமாக கட்டமைக்கின்ற – காட்டுகின்றதன் மூலம், மத அடிப்படைவாதமானது மேலேழுகின்றது. இதன் மூலம் நாளைய ஒடுக்குமுறைகளுக்கும் - மத வன்முறைகளுக்குமான விதைகள் இடப்படுகின்றது.

தனிமனிதன் மாட்டு இறைச்சியை உண்பதும் உண்ணாமல் விடுவதும் அவரவர் தேர்வு. அதை நீயும் உண்ணக் கூடாது என்பது, மற்றவர் உணவுச் சுதந்திரத்தில் தலையிடுவது. இந்த தலையீடு ஒடுக்குமுறையாக மாறுகின்றது. மனித உணவிலும் மனிதர்களின் ஜனநாயகத்தை மறுக்கின்ற செயற்பாடானது, ஜனநாயகத்தை குழிதோண்டிப் புதைக்கின்ற அரசியல் செயற்பாட்டின் ஒரு தொடர்ச்சியே. இது இலங்கையின் இன-மத ஒடுக்குமுறையின் நீட்சியாகவே மேலெழுகின்றது.

"இலங்கையின் சுதேச குடிமக்களின் முதல் மொழி தமிழாக" இருக்கும் போது, அதே சுதேச குடிமக்களின் முதல் மதம் பவுத்தமே. 2000 வருடங்களுக்கு முந்தைய வரலாற்றுக் குறிப்புகள் இதைத் தான் கூறுகின்றது. தமிழ் மொழியை குறிப்பிடும் விக்கினேஸ்வரன், பவுத்தத்தை குறிப்பிடத் தவறியதன் மூலம், இனவாதத்தைத் தூண்டி தனது அடிப்படைவாத மதவாதத்தையே முன்னிலைப்படுத்தி உள்ளார். வரலாற்றைக் குறுக்கியும் - திரித்தும் பொய் பேசுவதே – மதவாதிகளினதும் இனவாதிகளினதும் அடிப்படைக் குணம்.

விக்கினேஸ்வரன் போட்டுத் திரியும் பட்டை நாமம், இலங்கை மண்ணின் சுதேச குடிகளின் வரலாற்றுக்;கே சொந்தமல்ல. மாறாக பார்ப்பனிய வழிவந்த வெள்ளாளிய ஆறுமுகநாவலர், வெள்ளாளருக்கு புகுத்திய சாதிய அடையாளங்கள். இன்று அது வெள்ளாளியமாக சமூகத்தில் வக்கிரமடைந்து - இந்துத்துவம் என்ற இந்திய பார்ப்பனிய வெள்ளாளியமாக புளுக்கத் தொடங்கி இருக்கின்றது.

"புத்திஜீவிகள்" "முற்போக்காளர்கள்" என்று தங்களைக் கூறிக் கொள்ளும் - காட்டிக் கொள்ளும் தமிழர்களின் சிந்தனை முறை, வெள்ளாளியமாக இருக்கின்றது. வெள்ளாளியச் சமூக வாழ்க்கை முறையில் வாழும் மக்களிலிருந்து இந்த "புத்திஜீவிகள்" வெள்ளாளியத்துக்கு எதிரான நடைமுறைகள் மூலம் வாழ்வதற்கும் – அதற்காகப் போராடுவற்கும் தயாரில்லை. முன்னுதாரணமான நடைமுறையைக் காணவும், காட்டவும் முடியாது உள்ளனர். இதை மூடிமறைக்க

1.எங்கள் பிறப்பு எங்கள் குற்றமா என்று கேட்டு, பிறப்பைக் கொண்டு வெள்ளாளியத்தை, ஆணாதிக்கத்தை.. எல்லாம் குறுக்கி விளக்க முற்படுகின்றனர்.

2.தங்கள் மனிதாபிமான செயலைக் கொண்டு, தம்மை முன்னிறுத்துவது. உதாரணமாக பெண்கள், ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுடனான உதவி மற்றும் நடத்தையைக் கொண்டு தன்னை வெள்ளாளியத்துக்கும், ஆணாதிக்கத்துக்கும்.. எதிரானவனாக நிறுவ முனைவது.

3.தங்கள் முரண்பட்ட கருத்துக்கள் - எழுத்துக்களைக் கொண்டு தங்களை வெள்ளாளியத்துக்கு, ஆணாதிக்கத்துக்கு எதிரானவராக முன்னிறுத்துவது

தண்ணி அடிக்க ஊறுகாய் தேவைப்படுவது போல், அரசியல் - இலக்கியம் பேசும் அக வெள்ளாளியத் தனத்துக்கு ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றனர். தமிழ் அரசியல் இலக்கிய உலகில் இந்த வெள்ளாளிய நரித்தனமே, பகல் வேசம் போட்டு நிற்கின்றது.

இந்தப் பின்னணியில் தமிழ் அரசியல், இலக்கிய சிந்தனை முறைகள் அனைத்துமே வெள்ளாளியமாக இருப்பதுடன், அதையே "முற்போக்கு" என்றும் "புத்திஜீவித்தனம்" என்றும் பீற்றுகின்ற – நம்புகின்ற மனநிலையும் காணப்படுகின்றது. கடந்தகால போராட்டம் மட்டுமல்ல போராட்டம் குறித்த விமர்சன அரசியலும் வெள்ளாளியக் கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டு காணப்படுகின்றது.

2009 வரையான யுத்தகாலத்தில் புலிகளின் வெள்ளாளியச் சிந்தனையிலான சமூக வாழ்வியல் முறை மட்டும் எம்மை அழிக்கவில்லை, புலிக்கு வெளியில் செயற்பட்ட புலம்பெயர் அரசியல் இலக்கியமும் முரண்பட்ட அக வெள்ளாளியத்தையே மாற்றாக முன்வைத்தது. இதுதான் அன்றைய அழிவுக்கும், இன்றைய சமூக பின்னடைவுக்கும் அடிப்படைக் காரணமாகும்.

இந்த வகையில் கடந்தகாலம் குறித்த விமர்சன அரசியல் முதல் இலக்கியம் வரை, வெள்ளாளிய சமூக உள்ளடக்கத்தை காய்வெட்டித்தான் முன்வைக்கப்பட்டு வருகின்றது. நிகழ்கால அறிவியல் இதற்குள் புளுக்கின்றது.

தோற்றுப்போன போராட்டங்கள் தொடங்கி இன்றைய சமூக ஓடுக்குமுறைகள் வரை, இந்த வெள்ளாளியச் சிந்தனையிலான வாழ்க்கை முறைக்குள் குறுகிக் கிடக்கின்றது. இதனால் தமிழ் சமூகம் முன்னுதாரணமிக்க சமூகமாக முன்னிறுத்த முடியாத சிந்தனை முறையில் சிக்கி, பாதாளத்தில் வீழ்ந்து கிடக்கின்றது.

கிழக்கு பிரிவினைவாதமானது, தமிழ் தேசிய பிரிவினைவாதத்துக்கு நிகரான வெள்ளாளியமே. மக்களை ஒடுக்கும் தரப்புடன் ஒன்றிணைந்த மேலாதிக்கம். யாழ் மேலாதிக்கத்துக்குப் பதில் கிழக்கு மேலாதிக்கமானது, மூடிமறைக்கப்பட்ட வெள்ளாளியத்தின் இரு முகங்கள்.

தமிழ் பேசும் மக்களை ஒடுக்குகின்ற பேரினவாத ஒடுக்குமுறையாளர்கள் தொடங்கி தமிழ் மக்களைப் பிளக்கின்ற பிரிவினைவாதிகள் வரை, யாழ் மேலாதிக்கம் குறித்து பேசுவது ஒடுக்கும் தேர்தல் அரசியலில் நடந்தேறுகின்றது. தமிழ்தேசியம் மட்டுமல்ல அதற்கு எதிரான கிழக்கு பிரிவினைவாத அரசியல் கூட, மக்களை பிளக்கின்ற - பிரிக்கின்ற அரசியல் தான். தங்கள் கிழக்கு ஒடுக்குமுறைக்காக யாழ் மேலாதிக்கத்தை கையில் எடுக்கின்றனர். இது எந்த வகையில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு சார்பானது?

இலங்கைப் பாராளுமன்றத்தில் "தேசம்" குறித்தும் - "சுயநிர்ணயம்" குறித்தும், யாழ் வெள்ளாளியப் பன்னாடைகள் தங்கள் அரசியல் பித்தலாட்டத்தை அரங்கேற்றி இருக்கின்றனர். காலாகாலமாக "தமிழனை" ஏமாற்றும் இந்த அரசியல் மோசடிகள் - புது வேசம் போட்டுக் கொண்டு பொம்மலாட்டமாக மேடை ஏறியிருகின்றது. மூச்சுக்கு மூச்சு தமிழ் இனவாதம் பேசும் கூட்டம், அதற்கு ஒளிவட்டம் போட்டு - கும்மி அடிக்கின்றது.

இன – தேச ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராகப் போராடுவது என்பது நடைமுறை சார்ந்தது. அதிலும் தேசம், சுயநிர்ணயம் என்று அரசியல் ரீதியான உள்ளடக்கத்துடன் போராடுவது என்பது, வர்க்க அடிப்படையிலானது.

இந்த வகையில் சுயநிர்ணயத்துக்கு உரிய தேசமானது, அடிப்படையில் அக ஒடுக்குமுறைகளை எதிர்த்து போராடுகின்ற – வர்க்க அரசியல் இயக்கமாகவே இருக்க முடியும். இதை விடுத்து வெற்றுக் கோசங்களைப் போடுவது என்பது அரசியல்ரீதியாக போலியானதும், புரட்டுத்தனமானதுமாகும்.

சிவகுமாரன் தொடங்கி பிரபாகரன் வரை முன்னெடுத்த தனிநபர் பயங்கரவாத அரசியலானது, தாமல்லாத அனைவரையும் "துரோகியாக்கியது". ஜனநாயகத்தை ஒடுக்கியதன் மூலம் - ஏகப்பிரதிநிதித்துவ சிந்தனையை உருவாக்கினர். இதில் தேர்தல் ஜனநாயகம் விதிவிலக்கல்ல. 1970 களின் பின்னான வரலாறும் - தமிழ் அடையாளங்களும், ஜனநாயக மறுப்பில் எழுந்த வன்முறையிலான வலதுசாரிய வெள்ளாளிய வக்கிரங்களே.

1970க்கு பின்னான இன்றைய தமிழ் தேர்தல் அரசியலின் எதார்த்தம் என்ன? வன்முறை மூலம் போலித் தமிழ் தேசியத்தை பாதுகாத்த துப்பாக்கிகளில்லை, துரோகிகளைச் சுட்டுக்கொல்ல தனிநபர் பயங்கரவாத வன்முறைகளில் ஈடுபட்ட லும்பன்கள் இல்லை.

50 ஆண்டுக்குப் பின்பாக, அதாவது 1970க்கு முந்தைய தேர்தல் அரசியல் வரலாறு தெரியாத தலைமுறைக்கு, இன்றைய தேர்தல் முடிவுகள் அதிர்ச்சியளித்து இருக்கின்றது.

தமிழரின் ஒற்றுமை, தமிழ் வாக்குகள் சிதறாமை, பாராளுமன்றத்தில் தமிழரின் பிரதிநிதித்துவம், தமிழரின் ஏகப்பிரதிநிதிகள் .. என்று 1970க்கு பின் வன்முறை மூலம் கட்டமைக்கப்பட்ட, தமிழ் தேசிய சிந்தனை முறையை, 2020 தேர்தல் தகர்த்திருக்கின்றது.

"துரோகிகள்" குறித்தும், ஒன்றுபட்ட "தேசியம்" குறித்தும் புலம்பும் அளவுக்கு, ஜனநாயக மறுப்பு "மனநோயாக" முற்றி இருக்கின்றது. முன்பு துப்பாக்கி முனையில் சாதித்த தங்கள் ஜனநாயக விரோத சிந்தனைமுறையானது, இன்று நடைமுறையிழந்து நிற்கின்றது. தாங்கள் விரும்புவதும், தங்கள் விருப்பே துரோகமல்லாதவொன்று என கட்டமைத்த தங்கள் சுய விம்பங்கள் எல்லாம் முள்ளிவாய்க்கால்களில் புதைந்தது போக – எஞ்சியது 2020 தேர்தலில் பின் தனிப்பட்ட மனிதனின் மனநோயாகிவிட்டது. தேர்தலில் வாக்களித்த மக்களின் தீர்ப்புக்கு முரணாக - தங்கள் மனநோய் கண்ணோட்டத்தையே - தமிழனின் கண்ணோட்டமாக்க புலம்புகின்றனர்.

சுமந்திரனுக்கு எதிராக களமிறங்கியுள்ள கூட்டம், அயோக்கியர்களில் அயோக்கியர்கள். இவர்கள் கடந்தகாலத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட தமிழ் மக்களின் இரத்தத்தைக் குடித்து, சதையை உண்ட பாசிட்டுக்களுடன் கூடி, அவர்கள் போட்ட மனித எலும்புகளை கடித்துக் குதறியவர்கள். இன்று போலி "ஜனநாயகம்" பேசுகின்றனர்.

வாக்குப் போடுவதில் மோசடி, வாக்கு எண்ணிக்கையில் மோசடி, தேர்தல் முடிவுகளில் மோசடி.. என்பவை எல்லாம் தேர்தல் «ஜனநாயகத்»தில் உள்ளார்ந்த விதி. அரசே ஊழலும்;, லஞ்சமயமாகியும் விட்ட சமூக அமைப்பில், மக்களுக்கு சட்டத்தையும் - நீதியையும் மறுப்பதே «ஜனநாயக»மாகிவிட்டது. இதுவே இன்று அனைத்துமாக சமூகத்தில் புளுத்துக் கிடப்பதால் - தேர்தல் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. ஜனநாயகத்;தின் பெயரில் மக்களுக்கு ஜனநாயக மறுப்பு என்பதே எங்குமான எதார்த்தம்;. இந்த வகையில் தேர்தல், தேர்தல் நடைமுறைகள், தேர்தல் முடிவுகள்.. இதற்கு எந்த விதத்திலும் விதிவிலக்கல்ல. எல்லாம் சாத்தியமானது.

இதற்கும் சுமந்திரன் விடையத்துக்கும் எந்த சம்மந்தமுமில்லை. "பெண்" "பெண்ணியம்" {ஜனநாயகம்" என்று கண்ணீர் விட்டுப் புலம்ப, அதை வீடுவரை சென்ற "ஜனநாயக" செத்துவிட்டதாக கூடி செத்த வீPடு நடத்தும் கூட்டத்தின் கடந்த காலம் என்ன?

எத்தகைய தேர்தல் முடிவுகள் வந்தாலும், ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு விடிவு கிடைக்கப் போவதில்லை. இதுதான் தேர்தல் ஜனநாயகத்தின் விதி. சாதிய ஒடுக்குமுறை, இனவொடுக்குமுறை, மதவொடுக்குமுறை முதல் ஆணாதிக்கம், சுரண்டல் என எல்லாம் அப்படியே நீடிக்கும். எல்லாம் மாறிக்கொண்டு இருக்கும் இயங்கியல் விதிக்கமைய, ஒடுக்குமுறையும் நேர்கோட்டில் ஒரேவிதமாக பயணிப்பதில்லை. மாறாக நெளிவு சுழிவுடன் - நாணயத்தின் எந்த பக்கம் ஆள்வது என்பதையே தேர்தல் முடிவுகள் தீர்மானிக்கின்றது.

இந்த தேதுதல் அரசியல் விதிக்கமைய திடீரென தோன்றிய புதிய கட்சிகள் வெற்றி பெற்று இருக்கின்றது. கடந்த காலத்தில் மாறி மாறி ஆட்சியமைத்த பாரம்பரிய கட்சிகளோ, தேர்தல் அரசியலில் காணாமல் போய் இருக்கின்றனர். "புதிய மொந்தையில் பழைய கள்ளு போல்" புதிய கட்சிகள் ஆனால் பழைய முகங்கள்.

பழையபடி இனவாத, பிரதேசவாத, மதவாத, சாதியவாத.. கொள்கைகளைக் கொண்ட நவதாராளவாத ஆட்சியாளர்களையும் - அதற்கு ஏற்ப எதிர்கட்சிகளையும் கொண்ட, அதிகார குட்டை.

தமிழினவாதத்தையும், வெள்ளாளிய (இந்து, கத்தோலிக்க) மதவாதத்தையும் முன்வைத்து மக்களை ஒடுக்க முரண்பட்ட தமிழ் தரப்புகள். ஒரே குட்டையில் இருந்து தோன்றியவையே. இன்று ஆளுக்கொரு பக்கமாக, "துரோகி - தியாகி" என்ற புது வேசங்களுடன் - ஒடுக்கப்பட்ட தமிழ் மக்களை ஏமாற்ற பாராளுமன்ற சாக்கடையில் களமிறங்கி இருக்கின்றனர். வென்றவர்களுக்கான விருப்பு வாக்குகளோ, தீவிர இன - மதவாத கோசங்களால் பிரிந்து நின்று - ஆளுக்காள் புடுங்குகின்றனர்.

தீவிர பிரதேசவாதத்தை முன்வைத்து கிழக்கின் "உதயத்தையும்" தமிழனுக்கு தீர்வு என்று வடக்கில் "வசந்தத்தையும்" முன்வைத்து, இரு வேறுபட்ட ஆளும் தரப்பு பிரதிநிதிகள் - தமிழ் மண்ணில் வெற்றி பெற்று இருக்கின்றனர்.

தனிமனித நம்பிக்கையைப் பாதுகாக்கும் பிரதிநிதிகளாக காவி பாசிட்டுக்களை உருவாக்குவீர்களேயானால் அல்லது அதை அனுமதிப்பீர்களேயானால், உங்கள் கருத்து எவ்வளவு முற்போக்காக இருந்தாலும் பாசிட்டுகளுக்கு உதவுகிறீர்கள் என்பதே பொருள். தனிமனித நம்பிக்கை என்பது தனிமனித சுதந்திரம், ஜனநாயகத்துடன் தொடர்புபட்டு இருப்பதால், அது எவ்வளவு பிற்போக்கான கருத்தாக இருந்தாலும், அதற்கான ஜனநாயக உரிமையை மறுப்பவராக இருக்க முடியாது. மாறாக தனிமனித நம்பிக்கையின் பெயரில் காவி பாசிட்டுகளின் மனிதவிரோத ஜனநாயக விரோத நடத்தையை எதிர்த்துப் போராடுவதன் மூலம், தனிநபர் நம்பிக்கையைத் தகர்ப்பதற்கு பதில் - அந்த உரிமையை பாசிட்டுகளிடமிருந்து பாதுகாக்க வேண்டும்.

இல்லாத வரட்டுப் பகுத்தறிவுவாதம், நாத்திகவாதம் கழுத்தை நெரிக்கவும் - மக்களை ஒடுக்கவுமே, பாசிட்டுகளுக்கு உதவும் கருவிகளாக மாறுகின்றது. காவிப் பார்ப்பனிய பாசிட்டுகளை எதிர்கொள்வதற்கு, வரட்டுத்தனங்கள் உதவாது. மாறாக வரட்டுத்தனமான அணுகுமுறை ஒடுக்கவே உதவும். பெரியார் மண் என்று கூறிக் கொண்டு, பெரும்பான்மையானவர்கள் பெரியாரை எப்படி அணுகுகின்றனர்?

பெரியாரை திராவிடத் தமிழனாக குறுக்குவது, பகுத்தறிவுவாதியாக முடக்குவது, நாத்திகராக கட்டுவதென்பது அடிப்படையில் திரிபே. வெறும் பார்ப்பான் எதிர்ப்பு, மத எதிர்ப்பு, கடவுள் மறுப்பு.. என்பது, பெரியாரியமல்ல. பெரியாரை திரிப்பதன் மூலம் தங்களைத் தாங்களே குறுக்கிக் கொண்ட "முற்போக்கு" சிந்தனை முறை, பார்ப்பனியத்துக்கான நெம்புகோலாக மாறி விடுகின்றது. இன்று இதுவே "மார்க்சியம், அம்பேத்கரியத்தின்" பெயரிலும் நடக்கின்றது.

2020 தேர்தல் குறித்து, யாழ் மையவாத சிந்தனையானது முட்டுச் சந்தியில் வந்து நிற்கின்றது. எது பாதை என்று குழம்புகின்றது, குழம்பிய குட்டையில் மீன் பிடிக்க முனைகின்றது.

தமிழ் இனவாதமும், பிரதேசவாதமும், மதவாதமும், சாதியமும் பேசுகின்ற தங்கள் மனித விரோத வக்கிரத்துக்கு வாக்களிக்கக் கோருகின்றனர். மறுபுறம் ஒடுக்குபவனுடன் சேர்ந்து அபிவிருத்தி – வேலைவாய்ப்பு என்று கூறி, ஒடுக்கப்பட்டவன் மற்றொருவனுக்கு அடிமையாக இருக்க வாக்களிக்குமாறு கோருகின்றது. இன்று தேர்தல் வெற்றிக் கனவுகளுடன் பயணிக்கின்றவர்களின் அரசியல் சாரம் இதுதான்.

தமிழ் இனவாதிகள் கடந்த 70 வருடமாக முன்னிறுத்தி பயணித்த அதே இனவாதக் கனவுகளுடன் - தீர்வுகளை கண்டடைந்ததான போலிக் பிரமிப்புகளுடன், கொழுப்பேறிய மண்டைக் கனத்துடன் கம்பு சுத்துகின்றனர். வழமை போல் இம்முறையும் பெற்றி பெற்று, தமிழனை தமிழன் ஒடுக்குகின்ற தங்கள் அதிகாரத்தை, மறுபடியும் கோருகின்றனர்.

ஒடுக்கப்பபட்ட தேசம், தேசியத்தின் அழிவைத் தவிர, வேறு எதையும் இந்த யாழ் மையவாத இனவாதச் சிந்தனைமுறை - தேர்தல் மூலம் கடந்த காலத்தில் உருவாக்கவில்லை. தேர்தல் அரசியல் முதல் ஆயுதப் போராட்டம் வரை, ஒடுக்கப்பட்ட தமிழ் மக்களை ஒடுக்கியதே ஒழிய, விடுதலைக்கு வழிகாட்டியது கிடையாது. விடுதலை என்பது இனவாதம், மதவாதம், பிரதேசவாதம், சாதி வாதம் மூலம் சாத்தியமில்லை.

நான் ஒரு "வெள்ளாடிச்சி" என்பதை தலித்தியமாக நிறுவ, "வெள்ளாளனின்" முயற்சி தான், "வெற்றிகொள்ள முடியாதா என்ன!" என்று கேட்க வைக்கின்றது. டானியலின் இலக்கிய மொழியில் இத்தகைய வெள்ளாளர்களை குறித்து எழுதிய போது, வெள்ளாளிய "மார்க்சியவாதிகள்" கொதித்துப் பொங்கிய அரசியல் விமர்சனங்களே - இன்று நுண் அரசியலில் வேசம் போடுகின்றது.

இந்த நுண் அரசியலின் உத்தி என்ன? தன்னை எல்லாமாக நிறுவிக் காட்டுவது. இது போன்று தான் தலித்தியத்தின் பெயரில், அரசியல் முதல் இலக்கியம் வரை அரங்கேறுகின்றது. ஒரே விதமான உத்தி. மொழிகளில் எல்லா ஒடுக்குமுறைகளை பேசுவதன் மூலம், தன்னை ஒடுக்கப்பட்டவனின் அணியாக காட்டிக் கொண்டு - ஒடுக்குபவனுடன் நடைமுறையற்றுக் கூடிக் குலாவுவது.

ஆனந்தசங்கரியின் மொழியில் சொன்னால், நான் ஒடுக்கப்பட்டவனின் வீட்டில் சாப்பிட்டவன் என்று கூறுகின்ற, அதே வெள்ளாளிய நரித்தனம்;. சாப்பிட்டால் என்ன, திருமணம் செய்தால் என்ன, நீ ஒடுக்கப்பட்டவனுடன் நடைமுறையில் இருக்கின்றாயா இல்லையா என்பது மட்டும் தான் ஒடுக்கப்பட்டவனின் அளவுகோல். இதைவிடுத்து ஒடுக்கப்பட்டவனுடன் நிற்பதாக எழுதுவது, பேசுவது, அறிக்கை விடுவது, நடிப்பது எல்லாம் சாதி சமூக அமைப்பில் வெள்ளாளியம். மொழிக் கோர்வைகள் - மொழிப் பூச்சாண்டிகளோ, ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் வாழ்க்கையுடன் பயணிப்பவனுக்கு தேவையற்றது. நடைமுறையில் வாழாதவன் கையாளும் உத்திதான், நடிப்பு முதல் ஒடுக்குமுறை பற்றி நடைமுறைக்கு வெளியில் எழுதுவது.

"முன்போல் சாதி ஒடுக்குமுறை இல்லை" முதலாளித்துவ வெள்ளாளியத்தால் இப்படித்தான் புலம்ப முடியும். முன்போல் எதுதான் இருக்கின்றது!? எல்லாம் இயங்கிக் கொண்டு மாறிக்கொண்டு இருக்கின்றது. இதுதான் இயங்கியல் விதி, இது சாதிக்கு விதிவிலக்கல்ல. இதை மறுக்கிறவர்கள், நாங்கள் முன்போல் உங்களை ஒடுக்குவதில்லை என்று கூறுகின்றதன் பொருள், நவீன வெள்ளாளிய ஒடுக்குமுறை பூசிமெழுகுவதைத் தவிர வேறு ஒன்றுமல்ல.

முதலாளித்துவம், ஆணாதிக்கம், நிறவொடுக்குமுறை, மதவொடுக்குமுறை .. என எதுவும் முன்போல் இருப்பதில்லை. இதனால் இதை இல்லை என்று கூற ஒருவன் முற்படுவானேயானால், அவன் ஒடுக்குமுறையாளனாக இருக்கின்றான் என்பதுதான் பொருள்.

இது இன்று சாதி எப்படி, எங்கே இயங்குகின்றது என்பதைக் காட்டு என்று கேட்பதற்கு நிகரானது. பாரம்பரிய சாதிய சுடலையில் தான் எரிப்போம் என்பதும், யார் தேர் தடத்தை பிடிக்கலாம் என்பதை வரையறுப்பதாகட்டும், யார் பூசாரி என்பதை தீர்மானிக்கின்ற அதிகாரமாகட்டும், கோயில் எங்கே - எது வரை யார் நுழைய முடியும் என்பதை தீர்மானிக்கின்ற அதிகாரமாகட்டும், கோயிலில் பெண்களின் எல்லை என்ன என்பதை வரையறுக்கும் ஒழுக்க விதியாகட்டும், சேட்டைக் கழற்று - செருப்பை கழற்று என்ற அதிகாரமாகட்டும் இவற்றின் பின்னால் சாதிய அதிகாரமும் - ஒடுக்குமுறையுமே இயங்குகின்றது. இது இன்று வெளிப்படையாகவும் - மறைமுகமாகவும் இயங்குகின்றது.

2003 யாழ் நூலகத்தை ஒடுக்கப்பட்ட சாதியில் பிறந்த ஒருவரின் தலைமையில் திறப்பதை தடுத்து நிறுத்திய வெள்ளாளியம், இன்று திடீரென தோன்றி நாங்கள் அதை சாதி அடிப்படையில் தடுக்கவில்லை என்று புதிய பித்தலாட்டத்தை தொடங்கினர். இதையடுத்து அன்று யாரை தலைமை தாங்கக் கூடாது என்று கூறினரோ, அந்த செல்லன் கந்தையாவிடம் எடுக்கப்பட்ட பேட்டியொன்று வெளியாகியுள்ளது. வரலாற்று மோசடி - தொடரும் ஒடுக்குமுறை சார்ந்த ஆவணமாகிவிட்டது.

இந்த பேட்டி குறித்தும், வடிவம் குறித்தும், நோக்கம் குறித்துமான வெள்ளாளியப் புலம்பல்கள் எல்லாம், தங்கள் சாதிய ஒடுக்குமுறை சமூகத்தின் பெருமிதங்களை பாதுகாக்கவே ஒழிய உண்மையை தரிசிப்பதறகாக அல்ல..

இந்தப் பேட்டியானது அரசியல்ரீதியாகவும் – அனுபவரீதியாகவும் நாம் முன்வைத்த உண்மையை உறுதி செய்கின்றது. புலிகளின் தேசியம் வெள்ளாளிய தமிழ் தேசியமல்ல, சாதி ஒழிப்பைக் கொண்டது என்ற மாயைகளை, மீளத்; தகர்த்து இருக்கின்றது. செல்லன் கந்தையா போன்றோர் ஒடுக்கும் வெள்ளாளிய சமூக அமைப்பைப் பாதுகாக்கும் அரசியல் பயணத்தின் போது, சாதி எப்படி குறுக்கிடும் என்பதற்கான உதாரணமாகி விடுகின்றது.

ஒடுக்கப்பட்ட சாதியில் பிறந்து எந்த உயரத்தில் பறந்தாலும், சாதிய சமூகம் குறுக்கிடுகின்ற தருணங்கள் தற்செயலானதல்ல. பறக்கும் உயரங்கள் எதுவாக இருந்தாலும், சமூகத்தின் கீழ் தான் பறக்க முடியும். சமூகத்தின் மேலாக பறப்பதாக நினைப்பது, வெள்ளாளிய மயமாக்கம் தான். வெள்ளாளிய வாழ்க்கையை உயரமாகக் கருதி, அதை எட்டிப்பிடிப்பது அல்லது அதற்கு மேலாக தன்னை கருதுவது, வெள்ளாளிய மயமாக்குவது.

பொருளாதார ரீதியாக மேலே சென்றுவிட்டால் சாதி ஒழிந்துவிடும் அல்லது ஒழிந்துவிட்டது என்று கருதுவது, ஒடுக்கும் தனியுடமைவாதக் கண்ணோட்டமே. இது சாதிய சமூக அமைப்பில் வெள்ளாளியமாகும்.

இப்படி தாங்கள் «மேலே» வந்துவிட்டமாக நம்புபவர்கள் சாதிய சமூக அமைப்பின் சடங்குகள் பண்பாடுகளை பின்பற்றுவது மட்டுமின்றி, அதை முன்னின்று செய்பவராக மாறிவிடுகின்றனர். சாதிய சமூக அமைப்பை பாதுகாக்கும் வெள்ளாளிய அரசியல் - இலக்கியத்துக்குள்; சங்கமித்து, சாதியில்லை என்று கூவுவதன் மூலம் நவீன வெள்ளாளியத்தின் பாதுகாவலாராகி விடுகின்றனர். சமுதாயத்தின் வளர்ச்சியில் ஏற்படும் கால இடைவெளியானது, ஒடுக்குமுறையின் வடிவங்களை சூட்சுமாக நுணுக்கமாக வேறுவிதமாக மாற்றுகின்றது. இதை அடிப்படையாக கொண்டு, இன்று வெள்ளாளிய ஒடுக்குமுறையே கிடையாது என்று கூறுவது தான் நவீன வெள்ளாளியம். இந்த ஒடுக்குமுறையை செய்பவர் வெள்ளாளனாக கூட இருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை.